inmortalitas

immortālĭtas ( inm- ), ātis, f. [immortalis], exemption from death, immortality (class.).

I.

Lit.:

salvos sum: inmortalitas mihi datast,

Plaut. Merc. 3, 4, 18: quae Socrates supremo vitae die de immortalitate animorum disseruisset, Cic. de Sen. 21, 78:

vita beata nullā aliā re nisi immortalitate cedens caelestibus,

id. N. D. 2, 61, 153.—In plur.:

vide igitur, ne virtutibus hominum isti honores habeantur, non immortalitatibus,

to their immortal natures, Cic. N. D. 3, 18, 46.—

II.

Transf.

A.

Imperishableness, imperishable fame, undying renown, immortality:

non censet lugendam esse mortem, quam immortalitas consequatur,

Cic. de Sen. 20, 74:

jam tum inmortalitatis virtute partae fautor,

Liv. 1, 7, 15:

emit morte immortalitatem,

Quint. 9, 3, 71:

mihi populus Romanus aeternitatem immortalitatemque donavit,

Cic. Pis. 3, 7:

gloriae,

id. de Sen. 23, 82:

aliquid immortalitati commendare,

id. de Or. 2, 9, 36:

aliquid immortalitati tradere,

id. ib. 3, 16, 60. —

* B.

(Acc. to immortalis, II. B.) Blessedness, the height of happiness:

mihi immortalitas parta est, si, etc.,

Ter. And. 5, 5, 4.